Drita (Luri) Vukshinaj u lind  në Prizren më 10 mars 1954. Ajo u diplomua  në Shkollën e Lartë Teknike dhe punoi  si menaxhere e katit në Progres, fabrikë  fibëre  sintetike në Prizren. Duke ardhur nga një familje politike jo-hapur, Drita Vukshinaj është shembull më i mirë  i subjektivitetit të grave. E lënduar në këmbën e saj si fëmijë, ajo gjeti rrugën për t'u trajtuar në spitalin e Beogradit dhe luftoi kundër frikës dhe paragjykimeve të babait të saj për të qëndruar vetëm në spital për një vit të tërë, kështu që asaj  mund t'i jepej një mundësi për të ecur të mirë. Drita Vukshinaj u lëndua në këmbë kur ishte gjashtë vjeç kur ajo ra nga një pemë ndërsa ajo po luante. Në atë kohë, për të në Kosovë nuk kishte asnjë mundësi  trajtimi  (ishte viti 1960) dhe mjekët folën për amputim. Babai i saj nuk e lejoi gruan e tij ta  shoqërojë Dritën  në Shkup, ku ajo do të kishte kujdes më të mirë, sepse nuk donte që të dyja gratë të udhëtonin vetëm. Kur Drita e gjeti trajtimin e duhur  në Beograd kur ajo mbushi 13 vjeç, ai përsëri nuk pranoi të jepte leje për të qëndruar vetëm në spitalin në Beograd për një periudhë më të gjatë kohore,  ajo kërcënoi të hidhej  nga dritarja e katit të dytë dhe ai lëshoi pe. Frika e babait të saj nuk kishte të bënte fare me armiqësinë etnike, por me perceptimin e gruas me normat e mirësjelljes se ajo  nuk duhej  të kalonte kohë jashtë shtëpisë pa përcjellje.

Si një e rritur në Kosovë, për shumë gra të tjera do të  kishte qenë e mjaftueshme për t'u martuar dhe për të pasur fëmijë, të cilat Drita e bëri, por më vonë ajo u bë një mbështetëse dhe avokuese  e fortë për njerëzit me aftësi të kufizuara dhe punoi për të mobilizuar njerëzit dhe resurset  për t'i ndihmuar ata. Me OJQ-në e saj për personat me aftësi të kufizuara në Kosovë, gjatë gjihë jetës, Drita Vukshinaj ishte një aktiviste e të drejtave të grave  dhe aktiviste për të drejtat e personave me aftësi të kufizuara. Ajo martua me Akik Vukshinaj, një ish i burgosur politik, i cili është me profesión inxhinier. Ata kishin tre vajza, Fjolla, Filloreta dhe Sheki. Drita Vukshinaj vdiq më 9 mars të vitit 2016.
KOHI intervistoi Drita Vukshinajn më 27 korrik 2012. Audio skedari  është në dispozicion në gjuhën shqipe. Transkriptet ekzistojnë në shqip, me përkthim në gjuhën angleze dhe serbe. Në këtë ekstrakt nga përkthimi anglisht i transkriptit, Drita evokoi kujtimet mbi  aktivizmin e saj për personat me aftësi të kufizuar: "Unë fillova të punoja me gratë kur pashë në gazetën ditore Rilindja, mendoj se ishte viti 1994, kur  një zyrë Handikos për njerëzit me aftësi të kufizuara u hap në Prizren ... kuptova nga gazeta  ku ishte zyra ishte dhe vetë  shkova  atje  [...] Në atë kohë kishte 200 persona me aftësi të kufizuar  të regjistruar si anëtarë, shumë pak prej tyre ishin gra, ata ishin kryesisht meshkuj. Deri pas lufte, pas vitit 1999, kishim disa aktivitete, të tilla si ndihma për gratë e varfra, sidomos gratë që jetonin në fshatra. Ne identifikuam se ku jetonte kjo kategori njerëzish.

Në vitin 1999, zyra u rihap dhe rifilloi punën e saj, dhe kështu më shumë ndihma humanitare filloi të mbërrinte pas luftës. Në atë kohë ishte një surprizë e madhe që... të gjithë këta persona me aftësi të kufizuara u shfaqën papritur, unë isha një nga ata që dilnin ditë e natë, isha jashtë çdo ditë. Dola jashtë qytetit, kudo, por kurrë më parë nuk i kisha parë ata njerëz, megjithatë, për shkak të ndihmës humanitare, njerëzit filluan të deklaronin veten me aftësi të kufizuara. Ne kishim kontakte personale me ta, por unë preferoja të isha me gratë. Kam biseduar me to, ndoshta kanë qenë të moshave të ndryshme, 40, 40, 50 vjeç dhe ishin nga qyteti, por unë nuk i kisha njohur apo parë më parë, por ato thonin  se familjet e tyre nuk i kishin lejuar dilnin nga shtëpia dhe në shoqëri. Kjo më motivoi  të bëja edhe më shumë për këtë grup njerëzish. Filluam  regjistrimin e tyre në tërë Komunën e Prizrenit, që kishte gjithsej 78 fshatra. Ndonjëherë ndodhte  që ne shkonim në një shtëpi dhe një gruaja  me aftësi të kufizuara jetonte  pranë asaj shtëpie, por familja që jetonte pranë saj nuk e dinte, kështu që nuk do të zbulonim nëse familja tjetër nuk na pranonte  në shtëpinë e tyre, kjo ishte një nga vështirësitë më të mëdha që kishim. Ka ndodhur nganjëherë që ne vizituam një vend disa herë derisa ne i bindëm familjet që këto gra duhet të dilnin në shoqëri, duhej të integroheshin, kishin nevojë për të fituar disa aftësi.